Θέμα: Ομιλία της Σίας Αναγνωστοπούλου, στην Ολομέλεια της Βουλής κατά τη συζήτηση του σ/ν του Υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης: «Ενσωμάτωση της Οδηγίας (Ε.Ε.) 2022/2041…… Ρυθμίσεις για τον καθορισμό κατώτατου μισθού για τα έτη 2025, 2026 και 2027».
Αναλυτικά η ομιλία:
Κυρία Υπουργέ, κύριε Υφυπουργέ, θέλω να ξεκινήσω με αυτό με το οποίο ξεκίνησε και ο Πρόεδρος της Νέας Αριστεράς, αλλά και η Κοινοβουλευτική Εκπρόσωπος της Νέας Αριστεράς κ. Αχτσιόγλου και με τη δήλωση που είχε κάνει ο κ. Μητσοτάκης ως Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης το 2018 στον ΣΕΒ, όταν τότε η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με Υπουργό Εργασίας την κ. Αχτσιόγλου έκαναν την τεράστια προσπάθεια να βγούμε από τον μνημονιακό φαύλο κύκλο. Δεν θα το διαβάσω όλο, αλλά θα μείνω σε ένα σημείο που μου είχε «χτυπήσει» και τότε, όπως μου «χτυπάει» και τώρα, γιατί συμπυκνώνει αυτό που ακριβώς η Νέα Δημοκρατία θεωρεί ότι είναι οι συλλογικές διαπραγματεύσεις.
Αφού είχε πει, λοιπόν, ότι είναι προβληματικός αυτός ο συνδυασμός των τριών παραγόντων, επεκτασιμότητα-μονομερής προσφυγή στη δικαιοσύνη, στη διαιτησία και η αρχή της υπερίσχυσης των κλαδικών συμβάσεων έναντι των επιχειρησιακών, είχε τελειώσει την ομιλία του λέγοντας «είμαστε αποφασισμένοι να μην επιτρέψουμε αυτές οι ρυθμίσεις να αναβιώσουν με τον τρόπο που τη σχεδιάζει η σημερινή Κυβέρνηση». Εδώ είναι η τεράστια διαφορά μας, εδώ είναι η κόκκινη γραμμή μας ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά, ανάμεσα σε αυτούς και αυτές που θέλουν ένα άλλο μέλλον γι’ αυτή τη χώρα, που θέλουν ένα άλλο μέλλον γι’ αυτήν την Ευρώπη που έρχεται από ένα άλλο παρελθόν και όχι αυτό που θέλετε εσείς από ένα άλλο, επίσης, παρελθόν.
Δεν είναι ρυθμίσεις, είναι δικαιώματα. Είναι δικαιώματα που κατέκτησαν οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες μετά από άπειρους αγώνες που έκαναν στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο. Εάν αυτό δεν το κατανοήσετε -και δεν πρόκειται να το κατανοήσετε και εκεί είναι και η τεράστια διαφορά-, δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε -γιατί θέλετε και συναινέσεις σε τι, άραγε;- στο βασικό. Σε όλο τον 20ο αιώνα, στον 21ο αιώνα που έχει αρχίσει το μεγάλο διακύβευμα παγκοσμίως είναι αυτά να είναι δικαιώματα. Οι συλλογικές διαπραγματεύσεις είναι δικαιώματα των εργαζομένων, είναι η διαπραγματευτική τους δύναμη! Διαφορετικά, με σχέση προνομίας δεν θα τους συμβουλευόμαστε. Δεν θέλει κανείς να συμβουλεύεστε τα συνδικάτα. Τα συνδικάτα πρέπει να είναι εκεί, να μην είναι άδεια πουκάμισα, να μπορούν να χτυπήσουν το χέρι τους στο τραπέζι και στη δικιά σας Κυβέρνηση, αλλά και στην οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση. Από εκεί, λοιπόν, ξεκινάει το μεγάλο πρόβλημα.
Είχατε να ενσωματώσετε αυτή την ευρωπαϊκή Οδηγία. Μη γελιόμαστε, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι ξαφνικά υπέρ των εργαζομένων. Έγινε μάχη των ευρωπαϊκών συνδικάτων για να φτάσουμε σε αυτή την ευρωπαϊκή Οδηγία. Αφού την καθυστερήσατε για άπειρο διάστημα, τώρα φέρατε και αυτή την οδηγία κουτσουρεμένη και κατά πώς σας βολεύει.
Και έρχομαι στο δεύτερο σημείο το οποίο εξήγησε τόσο καλά η εισηγήτριά μας κ. Θεανώ Φωτίου. Είστε ευρωπαϊστές επιλεκτικά. Είναι μία Ευρώπη και ευτυχώς, γιατί έτσι καταλαβαίνουμε ότι μέσα στην ίδια την Ευρώπη συγκρούονται δύο κόσμοι, αυτοί που είναι υπέρ της εργασίας και των εργαζομένων και των δικαιωμάτων τους και η άλλη Ευρώπη του πλούτου. Άρα, λοιπόν, είστε επιλεκτικά υπέρ της Ευρώπης, υπέρ μιας Ευρώπης την οποία θέλετε να επιβάλλετε ως τη μόνη και δυνατή. Δεν είναι έτσι. Δεν είναι έτσι, κυρία Υπουργέ! Η Γαλλία, η οποία έχει μπει σε τεράστια πολιτική και οικονομική κρίση, είναι εδώ για να σας το αποδείξει. Η Γερμανία, επίσης, είναι εδώ για να σας το αποδείξει, αφού και αυτή αντιμετωπίζει τεράστια πολιτική και οικονομική κρίση, γεγονός που σημαίνει ότι κάτι συμβαίνει. Και αν αυτό το «κάτι συμβαίνει» δεν το ομολογήσουμε και δεν παλέψουμε γι’ αυτό, τα πράγματα θα είναι πάρα πολύ σκούρα.
Και ξέρετε τι συμβαίνει, κυρία Υπουργέ; Δεν θα καταλάβετε, αλλά δεν μπορείς να είσαι εναντίον της λαϊκής θέλησης και αυτό να το θεωρείς υπευθυνότητα, και αυτό να το θεωρείς μέτωπο λογικής. Δεν γίνεται! Διότι η Δημοκρατία στην Ευρώπη, στην Ελλάδα οπωσδήποτε, αλλά και στην Ευρώπη, βασίστηκε σε ένα θεμελιώδες πράγμα: στη λαϊκή θέληση και στα κοινωνικά και ατομικά δικαιώματα, τα οποία κοινωνικά γίνονται και ατομικά.
Άρα, λοιπόν, εδώ έχουμε τεράστια διαφορά. Μας είπατε με αυτό το γνωστό ύφος που έχουν όλα τα κυβερνητικά στελέχη και οι Βουλευτές και Βουλεύτριες της Πλειοψηφίας «Μα, έχει η Γαλλία τον κατώτατο μισθό και έτσι προστατεύουμε τους εργαζόμενους. Γιατί να βάζουμε προστασία;». Μα, οι εργαζόμενοι θέλουν να διαπραγματεύονται, να λένε και να διεκδικούν την κατάστασή τους.
Και κάνω μία παρένθεση. Πείτε μου ποιος από εμάς εδώ μέσα ζει με 850 ευρώ ή με 950 ευρώ το 2027; Διαφορετικά, να σας πω κάτι; Πείτε μου ποιος από εμάς εδώ μέσα ζει με έναν μέσο μισθό 1.500 ευρώ με αυτή την ακρίβεια και αυτά τα νοίκια; Πώς θα αφήσουμε αυτή τη χώρα να βουλιάξει και τους ανθρώπους αυτής της χώρας, τους πολίτες αυτής της χώρας, να βουλιάξουν; Θα μιλήσουμε γι’ αυτά; Θα γίνει ένα άλμα; Όμως, για να μιλήσουμε γι’ αυτά, πρέπει, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, να δούμε τη ροή του χρήματος, να δούμε πώς κατανέμεται το χρήμα, να δούμε πώς ρέει το χρήμα και πού δημιουργείται ο πλούτος. Διότι χρησιμοποιείτε μονίμως την πιπίλα «πού θα βρεθούν τα λεφτά, γιατί εμείς είμαστε υπέρ της σταθερότητας». Άκουσα τον κ. Χατζηδάκη σε μία συνέντευξη να λέει, «είμαι ταγμένος υπέρ της λογικής και της ευθύνης». Μόνο που η λογική και η ευθύνη του κ. Χατζηδάκη είναι εναντίον της λαϊκής θέλησης. Το είδαμε και στη Γαλλία με τη λογική και την ευθύνη του κ. Μακρόν.
Και για να μην ακούγονται αυτά στη Βουλή και τα ακούν και οι πολίτες, το SMIC το γαλλικό δεν έχει σχέση με αυτό που φέρνετε εσείς, κυρία Κεραμέως. Γιατί το SMIC το γαλλικό είναι, βεβαίως, το να καθορίζεται ένας κατώτατος μισθός, αλλά με ισχυρές συλλογικές διαπραγματεύσεις και αναπροσαρμόζεται αυτός ο κατώτατος μισθός ανά πάσα στιγμή, όχι μία φορά το χρόνο. Κάθε στιγμή, ανάλογα με τον δείκτη τιμών καταναλωτή.
Θέλω να κλείσω, λέγοντας, ότι η τροπολογία που καταθέσαμε για κατώτατο 1.000 ευρώ, για συλλογικές διαπραγματεύσεις και για επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού, είναι το μίνιμουμ για να ξεκινήσει αυτή η χώρα να αισθάνεται στοιχειωδώς αισιόδοξη για το μέλλον.
Ευχαριστώ.