Μια ξέφρενη πορεία της Ιστορίας της μεταπολεμικής Ελλάδας και της «εξόδου» της προς την θάλασσα ήταν το έργο του Θανάση Βαλτινού.
Βαθύ, σκληρό, αληθινό, διέσχισε την μεταπολίτευση γυμνό από περιττά επίθετα και καλολογικά στοιχεία ,με μια διεισδυτική ταχύτητα ανασύνθεσης της πραγματικότητας μιας Ελλάδας που θα κουβαλά διαρκώς το ίχνος από το τραύμα του Εμφυλίου, της χώρας που ισορρόπησε με δραματικό τρόπο ανάμεσα σε νικημένους και νικητές.
Συγγραφέας του απαραίτητου, ακούμπησε διαφορετικές στιγμές της ιστορίας όπως την ζουν οι άνθρωποι από τα κάτω, συνδέθηκε με την πολλαπλή μοίρα του 20ου αιώνα, ο λόγος του έγινε ελεγειακή εικόνα στις ταινίες του Αγγελόπουλου. Από την «Κάθοδο των Εννιά» στην αντίπερα όχθη των αντιφάσεων της «Ορθοκωστά», το αισθητικό αποτύπωμα είναι ένα αυτό που αφήνουν πάντα οι μεγάλοι συγγραφείς. Αιωνία του η Μνήμη.