ΕΞΗΝΤΑ (60) ΧΡΟΝΙΑ «ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΩΝ ΛΙΜΝΩΝ»
Ο σπηλαιολόγος Βασίλης Καλογεράκης, Γεωπόνος και μέλος της Ελληνικής Σπηλαιολογικής Εταιρείας,με αφορμή την ίδρυση, από τον Γιώργο Γκλαβά, της Α.Μ.Κ.Ε. «ΙΦΙΑΝΑΣΣΑ» με σκοπό, μεταξύ άλλων, την διάσωση και διάδωση του μοναδικού αρχείου, που έχει δημιουργήσει για το μυθικό «ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΩΝ ΛΙΜΝΩΝ» Καστριών Καλαβρύτων, μας έστειλε την παρακάτω έκθεσή του, την οποία, λόγω του εξαιρετικού ενδιαφέροντος που παρουσιάζει, περιγράφοντας τις ιδιαιτερότητες του περίφημου σπηλαίου, δημοσιεύουμε αυτούσια.
Στην παραστατική και γλαφυρή έκθεσή του ο κ, Β. Καλογεράκης αναφέρει:
“Η πρώτη μου γνωριμία με το “Σπήλαιο των Λιμνών” έγινε το 1983.Την οφείλω στην κ. ‘Αννα Πετροχείλου,πρόεδρο της Ελληνικής Σπηλαιολογικής Εταιρείας (Ε.Σ.Ε.) η οποία μου είχε μιλήσει για το Σπήλαιο αυτό, με μεγάλο ενθουσιασμό και τον Ιούλιο του1983, με την ευκαιρία επίσκεψής της εκεί, για επιτόπια μελέτη των έργων τουριστικής αξιοποίησής του, με προσκάλεσε να το επισκεφθώ κι εγώ, ως μέλος της Ε.Σ.Ε., για να φωτογραφίσω το πρώτο τμήμα του.
Στις 27.7.83 μπήκαμε μαζί στο σπήλαιο και με πολλούς άλλους τοπικούς και υπηρεσιακούς παράγοντες. Μεταξύ αυτών ήταν και ο Γιώργος Γκλαβάς, πρόεδρος του Συλλόγου Καστριωτών Πάτρας, ο οποίος ενδιαφερόταν ζωηρά για την τουριστική αξιοποίηση και την προβολή του σπηλαίου του χωριού του και είχε αναλάβει σχετικές πρωτοβουλίες. Συνεννοήθηκα μαζί του να επιχειρήσουμε σύντομα να γνωρίσουμε και να φωτογραφήσουμε ολόκληρο το σπήλαιο… Αφού διαπλεύσαμε οι δύο μας τις δύο πρώτες λίμνες, φτάσαμε σε μία αίθουσα στο τέλος της οποίας υπάρχει “πετρωμένος καταρράκτης” ύψους 7 μ. περίπου, που ανέκοπτε την πορεία μας. Στον αριστερό τοίχο της αίθουσας είδαμε δεμένο κάποιο σκοινί, που είχαν αφήσει προηγούμενοι εξερευνητές και χρησιμοποιώντας το ο Γιώργος Γκλαβάς ανέβηκε σε μία μικρή εσοχή του τοίχου. Εκεί έδεσε άλλο σκοινί που κρατούσαμε, ανέβασε τα υλικά και εν συνεχεία ανέβηκα κι εγώ. Από το σημείο αυτό έπρεπε να γίνει μία επικίνδυνη τραβέρσα στον τοίχο για να φτάσουμε στο ύψος του “καταρράκτη”. Ο Γιώργος Γκλαβάς, μη διαθέτοντας τότε σχετική εμπειρία δεν το επιχείρησε και έτσι συνέχισα μόνος μου. Αφού πέρασα το δύσκολο αυτό σημείο στηριζόμενος σε πολύ μικρές προεξοχές του γλιστερού βράχου ανέβηκα στην κορυφή του πέτρινου “καταρράκτη” ‘Εφτασα μέχρι και την τέταρτη λίμνη, η οποία έχει υπέροχο σταλακτιτικό στολισμό. Αφού τη φωτογράφησα, επέστρεψα στο σημείο που περίμενε ο Γ. Γκλαβάς και βγήκαμε μαζί από το σπήλαιο.
Μετά από λίγο καιρό οργανώσαμε με περισσότερη επιμέλεια την επόμενη αποστολή μας,με σκοπό να φτάσουμε ως το τέλος του Σπηλαίου.’Ετσι ξαναπήγαμε στο σπήλαιο το πρωί της 1ης Οκτωβρίου 1983 κουβαλώντας όλον τον απαραίτητο εξοπλισμό. Προχωρήσαμε από την πρώτη λίμνη και πέρα οι δύο μας και όταν φθάσαμε στην αίθουσα, μετά την δεύτερη λίμνη ανέβηκα, όπως και την προηγούμενη φορά, από τον αριστερό τοίχο και με ελεύθερη αναρρίχηση έφθασα στην κορυφή του πέτρινου καταρράκτη. Εκεί ανέβασα με το σχοινί τον σάκο με τα υλικά, έδεσα μία ανεμόσκαλα που είχα πάρει μαζί, καθώς και το σχοινί και αφού ασφαλίστηκε ο Γιώργος Γκλαβάς, με το σχοινί που κρατούσα καλά, για μεγαλύτερη ασφάλεια, ανέβηκε κι αυτός επάνω, με την ανεμόσκαλα. Συνεχίσαμε διαπλέοντας τις πανέμορφες κλιμακωτές λίμνες. Όσο προχωρούσαμε τόσο ο θαυμασμός και η έκπληξή μας, από την ομορφιά και την γοητεία του Σπηλαίου μεγάλωναν. Συναντήσαμε υπέροχα δαντελωτά φράγματα που χωρίζουν τις λίμνες, λαμπρούς πολύχρωμους σταλακτίτες, σε απίθανους σχηματισμούς, κρυστάλλινα νούφαρα, πανύψηλα λευκά τοιχώματα κι ένα πολύ στενό πέρασμα μεταξύ των λιμνών.
Στο τέλος κάθε λίμνης βγαίναμε από τις βάρκες, παίρναμε τα υλικά και ανεβαίναμε στο φράγμα της επόμενης ψηλότερης λίμνης, φορτώναμε τα υλικά και επιβιβαζόμαστε πάλι στις βάρκες. Σε κάποιον όμως από τους χειρισμούς αυτούς ο Γιώργος γλίστρησε και έπεσε μέσα στο κρύο νερό με αποτέλεσμα να γίνει ολόβρεκτος. Απτόητοι συνεχίσαμε!
Στο τέλος της 12ης λίμνης, συναντήσαμε ένα λευκό κρυστάλλινο καταρράκτη και όταν ανεβήκαμε επάνω από τα πλάγια, βρεθήκαμε σε μία λευκή αίθουσα, που έμοιαζε με χιονισμένο τοπίο .Πανέμορφοι σχηματισμοί, λευκοί καταρράκτες, λεκάνες με κρυστάλλους και ωραίοι σταλακτίτες στολίζουν την αίθουσα αυτή. Στο τέλος της αίθουσας αυτής, υπάρχει απότομη πτώση 5 μέτρων και μετά αρχίζει η δέκατη τρίτη και τελευταία λίμνη του σπηλαίου.
Εκεί ο Γιώργος, κουρασμένος και τρέμοντας από το ακούσιο μπάνιο που είχε πάρει με τα ρούχα στο κρύο νερό, συνετά πρότεινε υποχώρηση. Αλλά εγώ βρισκόμουν σε τέτοια μεγάλη έκσταση, που δεν μπορούσα να γυρίσω πίσω προτού φτάσω στο τέλος. Ετσι αποφάσισα να συνεχίσω μόνος μου. Δέσαμε την ανεμόσκαλα, κατέβηκα στη δέκατη τρίτη λίμνη. ‘Αφησα τη βάρκα στο τέλος της λίμνης και συνέχισα με τα πόδια σε ξηρό, μακρύ, ανηφορικό διάδρομο με πανύψηλα τοιχώματα. Το τμήμα αυτό είναι τελείως διαφορετικό από τα άλλα τμήματα του σπηλαίου Μεγάλοι και μικροί βράχοι, έχουν πέσει από την οροφή και τα τοιχώματα και έχουν σχηματίσει σωρούς. Εδώ δεν υπάρχει σταλακτιτικός στολισμός και προκαλούν δέος, το αναστάτωμα του δαπέδου και τα πανύψηλα τοιχώματα, με τους βράχους, που λες και είναι έτοιμοι να πέσουν. Στο τέλος αυτής της κουραστικής διαδρομής, που είναι χίλια μέτρα, περίπου, βρέθηκα ξαφνικά σ’ ένα μεγαλειώδες τοπίο, ασύγκριτης ομορφιάς. Τίποτε, απ’ όσα είχα δει μέχρι τότε δεν με είχε προετοιμάσει γι αυτό.
Μπροστά μου απλωνόταν μία ανηφορική αίθουσα, με κατάλευκα κλιμακωτά, ημικυκλικά φράγματα, συμμετρικά διευθετημένα και στολισμένα στο εσωτερικό τους με κρυστάλλους που λαμπυρίζουν και δημιουργούν εικόνες φανταστικής ομορφιάς. Στο τέλος της αίθουσας η οροφή χαμηλώνει και συναντά μια λακκούβα, στολισμένη με λαμπερούς κρυστάλλους, πολλούς, σε σχήματα λουλουδιών, που διατηρεί κρυστάλλινο νερό συνέχεια. Εδώ είναι και το τέλος του Σπηλαίου, 2.000 μέτρα από την είσοδο.
Αυτή η δόξα της φύσης με συνεπήρε τόσο, που σχεδόν έχασα την αίσθηση του χρόνου. ‘Εμεινα εκεί αρκετή ώρα, θαυμάζοντας το μεγαλειώδες αυτό δημιούργημα της φύσης, που, σε συνδυασμό με την απόλυτη μοναξιά, μου προσέφερε, πιστεύω, την πιο συγκλονιστική αίσθηση που είχα ποτέ. Αφού πήρα αρκετές φωτογραφίες, άρχισα τελικά την επιστροφή και έφτασα, ύστερα από τρεις συνολικά ώρες απουσίας, στο σημείο που περίμενε ο Γιώργος. Τον βρήκα τραυματισμένο στο κεφάλι! ‘Οπως μου εξήγησε, καθώς με περίμενε, έσβησε το φακό για να κάνει οικονομία στις μπαταρίες (τις οποίες ήθελε να χρησιμοποιήσει για την επιστροφή) και κάποια στιγμή, επειδή κρύωνε, γιατί ήταν βρεγμένος, άρχισε να χοροπηδά για να ζεσταθεί, οπότε μέσα στο πυκνό σκοτάδι, ήρθε σε σύγκρουση με κάποιο αντικείμενο, που, όταν άναψε το φακό, διαπίστωσε ότι ήταν σταλακτίτης. Αυτό έγινε γιατί δεν φόρεσε το κράνος, όπως του συνέστησα.
Βγήκαμε από το σπήλαιο ύστερα από 12 αξέχαστες ώρες, έχοντας αποκτήσει τις πιο συγκλονιστικές εντυπώσεις από το απαράμιλλο αυτό θαύμα της φύσης
Επειδή το Σπήλαιο Των Λιμνών είναι εξέχουσας αξίας, μοναδικό στο είδος του, και παρουσιάζει τεράστιο επιστημονικό και αισθητικό ενδιαφέρον, θα πρέπι να παίρνεται οποιοδήποτε μέτρο, για την αποτελεσματική προστασία του.’’
ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΛΟΓΓΕΡΑΚΗΣ – ΓΕΩΠΟΝΟΣ -Μέλος της Ε.Σ.Ε.
