Ομιλία Σίας Αναγνωστοπούλου στην Ολομέλεια της Βουλής κατά τη συζήτηση του σ/ν του Υπουργείου Παιδείας: ««Ρυθμίσεις για την Ψηφιακή Εκπαιδευτική Πύλη και το Ψηφιακό Φροντιστήριο, επαγγελματικός προσανατολισμός στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, μέτρα στήριξης του εκπαιδευτικού συστήματος στις απομακρυσμένες περιοχές και λοιπές ρυθμίσεις του Υπουργείου Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού», χθες Παρασκευή 26.7.2024.
Αναλυτικά η ομιλία:
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, κύριε Υπουργέ, ερανιστικό το νομοσχέδιο, ερανιστική και η ομιλία μου, ή άλλως πως σκούπα και το νομοσχέδιο και οι ομιλίες αναγκαστικά.
Θα σημειώσω κι εγώ αυτό που έθεσε ο συνάδελφος από την Πλεύση Ελευθερίας, ο κ. Μπιμπίλας. Δεν γίνεται να έχουμε 15 νομοσχέδια και να τρέχουμε από επιτροπές σε Ολομέλεια και από Ολομέλεια στις επιτροπές. Είμαι από τους Βουλευτές και τις Βουλεύτριες που πιστεύω ότι ο Βουλευτής δεν έρχεται με έτοιμο χαρτί και διαβάζει από μέσα, αλλά είναι σε μία διαδικασία να ακούσει, να συμφωνήσει, να απορρίψει, να καταλάβει, έχοντας βέβαια διαβάσει το νομοσχέδιο. Διαδικασία η οποία είναι εντελώς διεκπεραιωτική είναι αυτή που γίνεται με τα νομοσχέδια. Και πολύ σοβαρά νομοσχέδια. Περνάει από τις επιτροπές το νομοσχέδιο ψυχικής υγείας και άλλα θέματα για την υγεία. Δεν γίνεται η Βουλή να μην παραγάγει πολιτικά γεγονότα. Και πολιτικά γεγονότα παράγονται όταν μπορούμε να συζητάμε πολιτικά.
Το δεύτερο θέμα: βγήκαν τα αποτελέσματα σήμερα των πανελληνίων εξετάσεων. Θα πω κι εγώ συγχαρητήρια σε όλες και όλους τους νέους ανθρώπους που πέτυχαν και θα πω βεβαίως ότι τίποτα δεν τελείωσε σε όσους απέτυχαν. Να σημειώσω όμως: Για ποιό λόγο να μείνουν 20.000 θέσεις κενές; Δεν πρέπει να το συζητήσουμε αυτό το θέμα; Δεν πρέπει να συζητήσουμε στα πενήντα χρόνια της Μεταπολίτευσης ότι έχουμε ένα σύστημα το οποίο αποδείχθηκε ίσως το μόνο αξιοκρατικό σύστημα που είχε αυτή η χώρα και ενέπνευσε εμπιστοσύνη, παρά το τεράστιο άγχος στους μαθητές και τις μαθήτριες, ότι μπορούν να πετύχουν; Όμως αυτό το σύστημα παρουσιάζει αδράνειες πια και αγκυλώσεις.
Αν θα έπρεπε να συζητήσουμε, κύριε Υπουργέ, κάτι, πενήντα χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση είναι, πώς το σύστημα εισαγωγής στα πανεπιστήμιά μας θα γίνει με ένα τρόπο ο οποίος θα επιτρέπει στη νέα γενιά να μπαίνει, να έχει εισαγωγή στα πανεπιστήμια με δίκαιο τρόπο και χωρίς να εξοντώνεται μία οικογένεια οικονομικά.
Μιλήσατε πριν για τα ταμπού της Μεταπολίτευσης. Ένα μεγάλο ταμπού και από τα πράγματα που δεν κατακτήσαμε στη Μεταπολίτευση, ενώ ήταν ο διακηρυγμένος στόχος αυτής της Μεταπολίτευσης, από τους σημαντικούς διακηρυγμένους στόχους, ήταν η δημόσια και δωρεάν παιδεία. Δημιουργήθηκαν παράπλευρες οδοί οι οποίες επέτρεψαν σε οικονομικές, κοινωνικές ελίτ να δημιουργήσουν ένα παράπλευρο σύστημα που εξόντωνε τις οικογένειες και ένα παράπλευρο σύστημα με τα κολλέγια. Χρησιμοποιήσατε μία διατύπωση που μου έκανε φοβερή εντύπωση. Λέτε ότι τελείωσε ένα από τα ταμπού της Μεταπολίτευσης και τα δημόσια πανεπιστήμια ανακτούν την κυριαρχία τους με τη δημιουργία των ιδιωτικών πανεπιστημίων.
Τί δημιουργήθηκε όλα αυτά τα χρόνια; Και γι’ αυτά πρέπει να μιλήσουμε έξω από τα δόντια τα κόμματα της αντιπολίτευσης και ειδικά του λεγόμενου προοδευτικού χώρου. Τί δημιουργήθηκε τόσα χρόνια; Κι αυτά είναι τα αγκάθια της Μεταπολίτευσης. Ιδιωτικό σύστημα, παρασιτικό και κρατικοδίαιτο έφτιαχνε παράπλευρες οδούς, πιέζοντας το κράτος να το αναγνωρίσει, να αναγνωρίσει τα πτυχία του και όλα αυτά. Και αντί στα 50 χρόνια να σταθούμε και να δούμε πώς θα ενισχυθεί η δημόσια παιδεία και πώς θα τελειώσουν όλες αυτές οι παράπλευρες οδοί, τι έγινε; Αναγνωρίστηκαν αυτές ακριβώς βγάζοντας ως ταμπού στη Μεταπολίτευση τη δημόσια παιδεία. Γιατί επί της ουσίας αυτό κάνετε. Γιατί λέτε συνέχεια ότι θ’ αναστηθεί η δημόσια παιδεία. Πώς; Χωρίς πόρους; Χωρίς τίποτα;
Κύριε Υπουργέ, αυτό που χρειάζεται η δημόσια παιδεία και κυρίως η τριτοβάθμια -να ξεκινήσω από αυτή- είναι κάτι που δεν έγινε στη Μεταπολίτευση στο βαθμό που έπρεπε να γίνει. Ήταν η κρατική μέριμνα. Είναι μία παρένθεση την οποία έπρεπε να δούμε. Ειδικά μετά το μεγάλο τραύμα της χρεοκοπίας, το πώς θα σπουδάσουν οι νέοι και οι νέες σε αυτή τη χώρα χωρίς μέριμνα για τη φοιτητική στέγη με τα ενοίκια στο Θεό, χωρίς μέριμνα για το πώς θα αντιμετωπίσει ένας νέος άνθρωπος την ακρίβεια και όλα αυτά. Αυτό έπρεπε να είναι το κύριο μέλημά μας. Δεν είναι αυτό. Και ξέρετε γιατί; Γιατί ο εκσυγχρονισμός ο δικός σας έχει ταυτότητα. Ταυτότητα ιδεολογική. Είναι: ιδιωτικοποιήσεις, ιδιωτικοποιήσεις, ιδιωτικοποιήσεις. Είναι αυτή μια αντίληψη και τη χρησιμοποιείτε σε όλους τους τόνους και με όλους τους τρόπους. Έχουμε, λοιπόν, αυτό το πρώτο σημείο.
Το δεύτερο σημείο: τα ψηφιακά φροντιστήρια. Είμαστε σε μία εποχή ψηφιακή, είμαστε σε αυτή την εποχή με τεράστια τεχνολογική αναβάθμιση. Να περάσει και από τα σχολεία. Πώς θα γινόταν αυτό με τρόπο ώστε να ήταν μεταρρυθμιστική τομή; Εάν υπήρχαν όλα αυτά που είπα πριν. Αν η δημόσια εκπαίδευση ήταν στο επίκεντρο και η εκπαιδευτική διαδικασία. Γιατί να έχουμε εμπιστοσύνη ότι αυτά τα ψηφιακά εργαλεία δεν χρησιμοποιούνται για να περιθωριοποιήσουν με ψηφιακό τρόπο ομάδες του πληθυσμού και κυρίως αυτές που ήδη είναι περιθωριοποιημένες; Όταν έχουμε τέτοια δημογραφική ερημοποίηση της υπαίθρου, ειδικά των απομακρυσμένων περιοχών, πείτε μου ποιός είναι ο τρόπος να κρατηθούν εκεί οι άνθρωποι;
Ποιός είναι ο τρόπος, αν τα δομικά υλικά αυτού που ονομάζουμε η κοινωνία, ο λαός, το έθνος, δεν επικαιροποιηθούν ανάλογα με τις ανάγκες, αν αυτά δεν τεθούν σε συζήτηση τεράστια, αν δεν γίνουν σημαντικές μεταρρυθμίσεις. Απλώς, τα ψηφιακά φροντιστήρια, σε συνδυασμό με το άρθρο για τις αυτόνομες τάξεις γυμνασίου, θα υποκαταστήσουν την εκπαιδευτική διαδικασία τη διά ζώσης που είναι αναντικατάστατη. Άρα, μεγαλύτερη ερημοποίηση κλπ.
Τρίτο θέμα πάρα πολύ σημαντικό. Βλέπουμε αυτή την τάση στραγγαλισμού ενός άλλου ταμπού της Μεταπολίτευσης, που είναι η δημοκρατία στην εκπαίδευση και ειδικά στην ανώτατη εκπαίδευση. Προσωποπαγείς δομές, αυταρχικό σύστημα. Ο πρύτανης τώρα αποκτάει συμβούλους. Οι αντιπρυτάνεις τι γίνονται; Τι γίνεται όλη αυτή η διαδικασία; Είναι προσωποπαγής η αντίληψη, αυταρχική η αντίληψη.
Και από την άλλη μεριά, έχουμε και πλήρη υπονόμευση ενός άλλου ταμπού -που είναι ταμπού γι’ αυτή τη νεοφιλελεύθερη Κυβέρνηση – του αυτοδιοίκητου του πανεπιστημίου. Από πού και ως πού θα αποφασίζουν τρεις Υπουργοί για το αν θα κλείσουν τμήματα, αν θα συγχωνευτούν τμήματα, χωρίς καν την αποφασιστική γνώμη, όχι μία σύμφωνη ή μη σύμφωνη γνώμη- της συγκλήτου, των ίδιων των τμημάτων. Από πού κι ως πού θα γίνουν όλα αυτά;
Ιδιωτικοποίηση στον επαγγελματικό προσανατολισμό, ιδιωτικοποίηση στο θέμα της σχολικής βίας. Με κάθε τρόπο αυτό που βλέπετε ως εκσυγχρονισμό στα πενήντα χρόνια της Μεταπολίτευσης είναι να επιτρέψετε αυτό που γινόταν με χίλιες παράπλευρες οδούς τα προηγούμενα χρόνια, να γίνει τώρα θεσμικά αναγνωρισμένο. Ενώ η σχολική βία είναι ένα πάρα πολύ σημαντικό θέμα που πρέπει να απασχολήσει και τις πολιτικές ηγεσίες.
Κλείνω με ένα πράγμα. Καλά δεν λέω για τον ρόλο της ΕΘΑΑΕ για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά.
Κύριε Υπουργέ, είχαμε έρθει και σας είχαμε βρει κιόλας για το Πανεπιστήμιο Πατρών και για τον εργολάβο ο οποίος μπήκε τελικά. Ο μισθός είναι 506 ευρώ στις εργαζόμενες στην καθαριότητα. Τα απορρυπαντικά τα πληρώνει το πανεπιστήμιο και θα πρέπει να ανεβάσει τον προϋπολογισμό από τη σύμβαση 20% επιπλέον γιατί έχουν ακριβύνει. Για τις εργαζόμενες δεν έχει ακριβύνει η ζωή, έχει ακριβύνει για τον εργολάβο.
Κύριε Υπουργέ, εκσυγχρονισμός που ξαναφέρνει την εργασιακή ζούγκλα και μέσα στην εκπαίδευση, σε όλους τους τομείς, δεν μπορεί να νοηθεί. Αντί να προχωρήσουμε -αυτά είναι τα αγκάθια της Μεταπολίτευσης- σε μονιμοποίηση των εργαζόμενων αντί για αυτό το άθλιο καθεστώς ορισμένου χρόνου με συνεχείς ανανεώσεις, εσείς ξαναφέρνετε το μεσαίωνα, εργολάβους.