Του Γιώργου Καρβουνιάρη
Η σημερινή κατάσταση στο ΠΑΣΟΚ και στην πολιτική ζωή της χώρας μου θυμίζει εν πολλοίς – τηρουμένων των αναλογιών- των όσων προηγήθηκαν του «βρώμικου» 1989.
Ένα παντοδύναμο επιχειρηματικό και μιντιακό σύστημα συνασπίστηκε επιχειρώντας να δημιουργήσει όχι απλά πολιτικές εξελίξεις αλλά μια νέα πολιτική πραγματικότητα στη χώρα.
Το βασικό επιχείρημα τότε ήταν η θεωρία των δεινοσαύρων της πολιτικής που έπρεπε να φύγουν. Τώρα είναι η λογική ότι ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Νίκος Ανδρουλάκης, δεν… κάνει αφού δεν κατάφερε από το 8% μέσα σε 2,5 χρόνια να κάνει το ΠΑΣΟΚ… κυβέρνηση ή έστω πανίσχυρη αξιωματική αντιπολίτευση.
Λένε ότι έχει μόνο ήττες, ενώ στη πραγματικότητα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Σε εθνικές και ευρωεκλογές αύξησε ποσοστά και βουλευτές, στις δε αυτοδιοικητικές κέρδισε τους μεγαλύτερους δήμους της χώρας και συνολικά είδαμε πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια τριψήφιο νούμερο στην Τ.Α.
Λένε ότι με αυτή την ανοδική τάση το ΠΑΣΟΚ θα γίνει κυβέρνηση σε… δεκαετίες και ότι δεν μπορούν να περιμένουν, αγνοώντας ότι η πολιτική δεν κινείται σχεδόν ποτέ γραμμικά και οι εξελίξεις έχουν πολλές φορές ανατρεπτική δυναμική.
Γιατί τώρα; Προφανέστατα επειδή το ΠΑΣΟΚ άρχισε να γίνεται εκ νέου υπολογίσιμη δύναμη και δεν εξαφανίστηκε -όπως μέχρι πρόσφατα εκτιμούσαν πολλοί- στη λήθη της Ιστορίας. Και αυτό τους χαλάει τα σχέδια και τη… σούπα!
Στόχος και τώρα όπως και τότε η διάλυση του ΠΑΣΟΚ και η δημιουργία νέων εύπλαστων πολιτικών σχημάτων εύκολα ελεγχόμενων.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης απέδειξε ότι δεν μπορεί να χειραγωγηθεί, δεν φοβάται και δεν κάνει συμβιβασμούς σε θέματα ηθικής τάξης. Συνεπώς είναι εχθρός.
Αυτό το σύστημα τον πολέμησε λυσσαλέα στις εκλογές, εξαφάνισε το ΠΑΣΟΚ και τον Πρόεδρό του από την επικαιρότητα και τον εμφάνιζε μόνο για να τον αμφισβητήσει ή να τον λοιδορήσει. Και φυσικά τον «έστησε στον τοίχο» το ίδιο το βράδυ των ευρωεκλογών παρά το γεγονός ότι το αποτέλεσμα ήταν κόλαφος για τη Ν.Δ. και πολύ κακό για τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ το ΠΑΣΟΚ αύξησε έστω και λίγο τα ποσοστά του και εξέλεξε έναν επιπλέον ευρωβουλευτή.
Το σύστημα αυτό βρήκε ευήκοα ώτα στις προσωπικές φιλοδοξίες ή πικρίες στελεχών του χώρου που θεώρησαν ότι είναι ο κατάλληλος χρόνος να αμφισβητήσουν την ηγεσία αγνοώντας ηθελημένα ή αθέλητα το γεγονός ότι τραυματίζουν έναν κόσμο που μετά από πολλά χρόνια βροντοφώναξε ότι είναι ΠΑΣΟΚ, έβγαλε τις σημαίες από τα σεντούκια και κατέβηκε με ένα πάθος που θύμιζε κάτι από τα παλιά, στις συγκεντρώσεις.
Και αυτός θα είναι ο ίδιος κόσμος που θα έχει και τον τελικό λόγο!