Εις αυτήν την γραμμήν αμύνης ευρήκε τον Στρατόν μας η μεγάλη εαρινή επίθεσις του Μουσολίνι.
Εν συνεχεία του από 4-12-2024 δημοσιεύματός μου υπό τον τίτλον: «Η Υπέρμαχος Στρατηγός οδηγεί τα παιδιά της Ελλάδος εις τα πεδία της Δόξης και της Τιμής», το οποίον δαψιλῆ τῇ παροχῇ, εφιλοξένησεν η Έγκριτος Εφημερίς Kalavryta Press του κ. Καμπέρου Χρήστου, φέρω εισέτι εις μνήμην των αναγνωστών τα ακόλουθα:
Μη παραγνωριζομένου του Ηρωϊκού Πνεύματος του Έλληνος Μαχητού, προς υπεράσπισιν του πατρίου εδάφους, η ήττα των Ιταλών οφείλεται – κατά κύριον λόγον – εις τις ψευδαισθήσεις της ανωτάτης ιταλικής στρατιωτικής διοικήσεως, η οποία εξετίμησεν εσφαλμένως ότι οι Έλληνες ουδόλως ενδιεφέροντο διά την υπεράσπισιν της Πατρίδος των, ενώ αντιθέτως οι θυμοειδείς Ιταλοί στρατιώτες, πλήρεις ενθουσιασμού και πολεμικού μένους εδυσφορούσαν διά την παρατηρουμένην βραδύτητα εκδηλώσεως της εισβολής.
Ο Διοικητής των εν Αλβανία ιταλικών δυνάμεων ανέφερεν: «ουδένα παράπονον έχω από τα στρατεύματά μας εις Αλβανίαν. Η μόνη απειθαρχία που συναντώ, είναι η ανυπομονησία Αξ/κών και οπλιτών να βαδίσουν προς την μάχην».
Μέγα σφάλμα η υποτίμησις των αρετών και ικανοτήτων του αντιπάλου. Ούτω – πέραν των άλλων – εξηπάτησε την Πολιτικήν ηγεσίαν της Ιταλίας και παρεπλάνησε τις ένοπλες δυνάμεις της ως προς το εύκολον της καταλήψεως της Χώρας μας.
Κατά τον αείμνηστον Μιχαήλ Δ. Σούλην Υποστράτηγον ε.α., καθηγητήν Σχολής Αξιωματικών Αστυνομίας Πόλεων εν έτει 1978, «τα ημερολόγια των τιτλούχων της Ιταλίας κατά τον εν λόγω πόλεμον βρίθουν επιβεβαιώσεων περί της ορθότητος των εκτιμήσεων του Διοικητού των εν Αλβανία ιταλικών δυνάμεων Σεβαστιανού Βισκόντι Πράσκα».
Ο Μέγας Ναπολέων πριν από την μάχην του Βατερλώ είπεν: «Ο Wellington είναι κακός Στρατηγός και οι Άγγλοι χειρότεροι στρατιώτες, θα σαρωθούν». Όμως συνέβη το αντίθετον. Το ίδιο συνέβη και με τους Βουλγάρους κατά τον Β΄ Βαλκανικόν Πόλεμον, οι οποίοι υπετίμησαν την αξίαν των αντιπάλων των Ελλήνων και Σέρβων. Διά του Ελληνο-Ιταλικού Πολέμου απεδείχθη, δι’ άλλην μίαν φοράν εις την Ιστορίαν, η σημασία των ψυχικών δυνάμεων του Έθνους διά την επιτυχίαν της ΝΙΚΗΣ ή την αποτυχίαν διά της ήττας. Απεδείχθη η υπεροχή του Πνεύματος έναντι της ύλης.
Ο Έλλην μαχητής έμπλεως ενθουσιασμού, εβάδιζεν εις την υπερτάτην θυσίαν, με το χαμόγελον εις τα χείλη, με το Φυλακτόν και την Ευχήν της Ελληνίδος μάνας, καθώς και με την προτροπήν του πατρός του, βετεράνου των Βαλκανικών Πολέμων: «Αἰέν ἀριστεύειν καί ὑπείροχον ἒμεναι ἄλλων, μηδέ γένος πατέρων αἰσχυνέμεν».
Εδώ συνυφαίνονται η Εκκλησία, η Ιστορία, η Φιλοπατρία, η Οικογένεια, η υποχρέωσις έναντι της καταγωγής εκ της ευγενούς Φυλής των Ελλήνων, καθώς και η ευγενής άμιλλα.
Την υπεροχήν και τα αριστεία τα προσφέρουν οι μεγάλοι και δύσκολοι αγώνες, οι οποίοι γίνονται διά τα μεγάλα ιδανικά του ανθρώπου και του πολιτισμού, ιδιαιτέρως δε χάριν της Πατρίδος. Το χρέος προς την Πατρίδα εκφράζεται τελειότερον εις αγώνες αμίλλης όχι μόνον εις τις καλές, αλλά και εις τις κρίσιμες κυρίως ημέρες της.
Τότε το αγώνισμα γίνεται άθλος και το έπαθλον Δόξα.
Δεδομένου ότι ο πόλεμος είναι κυρίως σύγκρουσις θελήσεων, καθίσταται φανερόν γιατί ο μη διαθέσας θέλησιν διά την επιτυχίαν της ΝΙΚΗΣ ηττήθη, έστω και αν διέθετε τα πλέον σύγχρονα πολεμικά μέσα και μάλιστα πολύ περισσότερα. Όταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος, κατά τον Α΄ Βαλκανικόν Πόλεμον, προέπεμψε το Πολεμικόν μας Ναυτικόν, είπεν εις τα πληρώματα των πλοίων: «Δεν σας στέλνουμε να σκοτωθήτε, αλλά να πολεμήσετε. Το μόνον εύκολον είναι να σκοτωθή κάποιος».
Ενίσχυσεν ούτω την θέλησιν και την πεποίθησιν για την ΝΙΚΗΝ και απήλλαξε τα πληρώματα από την μοιρολατρίαν.
Η μοιρολατρία γεννά ηττοπάθειαν.
«Τό εὒδαιμον, τό ἐλεύθερον, τό δ’ ἐλεύθερον τό εὒψυχον» (κατά Θουκυδίδην).
«Οὔτε τό πλῆθος οὔτε ἡ ἰσχύς εἰσίν αἱ ἐν πολέμω τάς νίκας ποιοῦσαι, ἀλλ’ ὀπότεροι ἄν, σύν θεοῖς, ἐρρωμενέστερον ἲωσιν ἐπί τοῖς ἐναντίοις». (Ξενοφών).
Όθεν απαιτείται ψυχική ρώμη και πίστις εις τον Κύριον.
Έπειτα κατά τον Κωστήν Παλαμάν: «Η μεγαλωσύνη των Εθνών δεν μετριέται με το στρέμμα, με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με αίμα» .
Ο αείμνηστος Λυκειάρχης Παναγιώτης Καράμπελας, γράφει εις τα ΑΧΑΓΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ: «…Και σε μας τώρα δίνουν την προσταγήν οι ήρωές μας και μας επιτάσσουν να βροντοφωνάξουμε το δικό μας ΟΧΙ στην Εθνικήν καταισχύνην της επαιτείας. ΝΑΙ στον Αγώνα για μια Ελλάδα προόδου, ακμής και ευημερίας». (28 Οκτωβρίου 2011).
Είμεθα υποχρεωμένοι τόσον εν Ειρήνη, όσον και εν Πολέμω να φανούμεν αντάξιοι της παρακαταθήκης, την οποίαν μας άφησαν οι πρόγονοί μας.
«Ἡ εὐγένεια ὑποχρεοῖ».
Ο Έλλην Μαχητής είναι πάντα έτοιμος και πρόθυμος να ειπή το ΜΕΓΑ ΟΧΙ, ευθύς όταν ηχήση η σάλπιγγα του Έθνους.
Ο ρόλος της σάλπιγγος (προχωρείτε, προχωρείτε), της λόγχης και της ιαχής «αέρα» υπήρξεν αποτελεσματικός εξ ίσου προς τον χειρισμόν των μέσων πυρός, κατά τον Επικόν Αγώνα 1940-1941.
Παρατίθεται σχετική φωτογραφία:
Ο αείμνηστος ομότιμος Καθηγητής νευρολογίας και πρώην διευθυντής της πρώτης νευρολογικής κλινικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κατά τα έτη 1992 έως 2011, Σταύρος ΜΠΑΛΟΓΙΑΝΝΗΣ, την 2αν Δεκεμβρίου 2019 ωμίλησεν εις την Σχολήν Γονέων της Κατερίνης με θέμα: «Η Ελληνική Οικογένεια εις τον σύγχρονον κόσμον».
Άμα τω πέρατι της ομιλίας του εδέχθη την ερώτησιν: «Ότι ο ανθός των μορφωμένων Ελληνοπαίδων που σπούδαζαν στην Βενετία, στην Πάδοβα, σε όλα τα Πανεπιστήμια, με το που έγινε η προετοιμασία για την Επανάσταση του 1821, άφησαν τις σπουδές, ενώ ήταν στην Ευρώπη, και έτρεξαν να πολεμήσουν για την Πατρίδα και σκοτώθηκαν….. Διερωτώμαι και θα ’θελα τη γνώμη σας κ. Καθηγητά, πόσοι, επειδή ζούμε δύσκολες συνθήκες, σε περίπτωση πολέμου, πόσα από τα παιδιά θα τρέξουν να βοηθήσουν ή θα κοιτάξουν να φύγουν στο εξωτερικό;».
Και ο αείμνηστος ΜΠΑΛΟΓΙΑΝΝΗΣ απήντησε:
«Πιστεύω και συνειδητά το λέω ότι όλα τα παιδιά θα σπεύσουν να πολεμήσουν. Το πιστεύω απόλυτα. Και αυτά που φαίνονται αδιάφορα σήμερα και αυτά που έχουν δικές τους θεωρίες, όταν δουν αυτή η Πατρίδα να απειλείται θα σπεύσουν όλα.
…. Όταν δουν ότι κινδυνεύει κάτι Ιερό, και η Πατρίδα για όλους είναι Ιερή, και για τον πιο αδιάφορο άνθρωπο είναι Ιερή, αμέσως θα ξεχάσουν όλα τα υπόλοιπα….».
«….. Εύχομαι να ζήσουμε εν ειρήνη, αλλά αν επιτρέψει ο Κύριος να φτάσουμε σε κάποια εμπόλεμο ρήξη, θα δείτε ότι όλοι, όπως το 1940 πήγαιναν με χαρά και με ενθουσιασμό και πολεμούσαν και έδιναν τη ζωή τους, έτσι θα γίνει και τώρα. Ξέρετε με αξίωσε ο Κύριος να ανεβώ στο Ύψωμα 731. Και εκεί έμειναν και πολέμησαν κάτω από τη φοβερή κόλαση του πυρός και δεν έφυγε ούτε ένας και δεν θέλησε να φύγη ούτε ένας. Και έλεγαν: “εδώ θα ζήσουμε και εδώ θα πεθάνουμε”. Και ήταν απλά παιδιά από διάφορα μέρη της Ελλάδος, που κατάλαβαν ότι τώρα μας θέλει η Πατρίδα και τώρα που μας θέλει η Πατρίδα ο τόπος μας είναι αυτός. Εδώ είναι η ζωή μας, εδώ είναι ο θάνατός μας, το ίδιο ακριβώς θα ακούσουμε και στο μέλλον».
Παρατίθενται σχετικές φωτογραφίες:
α. Του Μνημείου των Ιερολοχιτών του 1821 εις το χωρίον Δροβολοβόν Καλαβρύτων, εις μνήμην των εκ Δροβολοβού καταγομένων Ιερολοχιτών πεσόντων εις Δραγατσάνι.
β. Του εν Αθήναις Μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτου, εις το οποίον – πέραν των άλλων – αναγράφεται ο αριθμός 731 και η λέξις Μπούμπεσι εις μνήμην των πεσόντων εις τα Υψώματα 731 και Μπούμπεσι.
γ. Του Μνημείου και προσκυνητών επί του Υψώματος 731.
δ. Του Ταγματάρχου Δημητρίου Κασλά μετά δύο άλλων Αξ/κών έμπροσθεν της σκηνής του εις την περιοχήν του Υψώματος 731.
ε. Προχείρου πανοραμικής απόψεως της μετωπικής γραμμής του Υψώματος 731.
στ. Επίσης παρατίθεται ποιητικόν κείμενον για το θρυλικόν Ύψωμα 731.
Η παρουσία της Πνευματικής Ηγεσίας εις το πεδίον της μάχης συμβάλλει όχι ελάχιστα εις την τόνωσιν του φρονήματος και τις επιτυχίες των μαχομένων. Αξίζει να σημειωθή ότι πολλοί άνθρωποι των Γραμμάτων, του Πνεύματος και της Καλλιτεχνικής δημιουργίας συμμετείχαν εις τον τιτάνειον εκείνον Αγώνα του Έθνους και μάλιστα εθελοντικά.
Το σχολείον διαμορφώνει την ψυχικήν ευγένειαν των νέων και αναπτύσσει την φιλοπατρίαν αυτών, ώστε όταν η σάλπιγγα του Έθνους σαλπίση τον παιάνα: «Ίτε, παίδες Ελλήνων….. νυν υπέρ πάντων αγών!…, θα σπεύσουν να δώσουν το μάθημα που πρέπει εις οιονδήποτε θελήση να επιβουλευθή την Εθνικήν μας κυριαρχίαν, την αξιοπρέπειάν μας, την τιμήν μας, την ελευθερίαν μας.
Κατά τον Πλούταρχον: «Τά μέν οὖν κυριώτατα καί μέγιστα πρός εὐδαιμονίαν πόλεως καί ἀρετήν, ἐν τοῖς ἢθεσιν ὢετο καί ταῖς ἀγωγαῖς τῶν πολιτῶν ἐγκατεστοιχειωμένα μένειν ἀκίνητα καί βέβαια, ἒχοντα τήν προαίρεσιν δεσμόν ἰσχυρότερον τῆς ἀνάγκης, ἣν ἡ παίδευσις ἐμποιεῖ τοῖς νέοις, νομοθέτου διάθεσιν ἀπεργαζομένη περί ἓκαστον αὐτῶν».
Αυτό για όποιον τυχόν δεν είναι πρόχειρος σημαίνει:
Βεβαίως ενόμιζεν (ο Λυκούργος) ότι αυτά, που είναι τα κυριώτερα και τα μέγιστα διά την ευδαιμονίαν της Πολιτείας, υπάρχουν τοποθετημένα με τάξιν και σταθερότητα εντός των ηθικών αρχών και των καλών συνηθειών των πολιτών, και (μάλιστα είναι) σταθερά, όταν δεσμεύωνται περισσότερον από τον καλόν χαρακτήρα παρά από την ανάγκην, τον οποίον χαρακτήρα δημιουργεί εντός της ψυχής των νέων η Παιδεία, η οποία αναλαμβάνει τον ρόλον του νομοθέτου δι’ έκαστον εξ αυτών.
Κατόπιν αυτών, δράττομαι της ευκαιρίας να παραθέσω εμβατήριον, με το οποίον η αείμνηστος δασκάλα Ανδριανοπούλου-Παναγοπούλου Παναγιώτα, γόνος οικογενείας ευπατριδών, οδηγούσε τους μαθητές της από το Σχολείον εις την Εκκλησίαν κατά τις Εθνικές Επετείους εις την Κερασιάν Καλαβρύτων.
Να της Ελλάδος η Ελπίδα
Είμαστε όλα τα παιδιά
γιατί την έχουμε Πατρίδα
την αγαπούμε από καρδιά.
Εμείς θα σ’ αγαπούμε Ελλάδα μας Πατρίδα μας γλυκιά
και θα σε υπηρετούμε με φλογερή καρδιά.
Τώρα μας δίνεις τα βιβλία
αύριο ντουφέκι και σπαθί
και από τα μικρά μας τα θρανία
θα βγη Στρατός για τη γραμμή.
Εμείς θα σ’ αγαπούμε Ελλάδα μας Πατρίδα μας γλυκιά
και θα σε υπηρετούμε με φλογερή καρδιά.
Διώξαμε Τούρκους και Βουλγάρους
έως την Άνω Τζουμαγιά.
Και αν μας αφήνανε οι Δυνάμεις
θα είμαστε στην Αγιά Σοφιά.
Σημειωτέον ότι οι μαθητές έφεραν την τιμημένην στολήν του Ευζώνου, η οποία με το αίμα των Τσολιάδων μας καθηγίασε τους Επικούς Αγώνες του Έθνους μας. Το εμβατήριον περιήλθεν ευγενώς εις τον γράφοντα εκ μέρους του μαθητού της προαναφερομένης δασκάλας κ. Γιαννοπούλου Χαραλάμπους, συγκαταλεγομένου εις τους ανθρώπους της Καλλιτεχνικής Δημιουργίας.
Ειρήσθω εν παρόδω ότι η δασκάλα είχεν έλθει εις γάμου κοινωνίαν μετά του αειμνήστου συναδέλφου της, ευπατρίδη Παναγοπούλου Επαμεινώνδα εκ Σειρών Καλαβρύτων.
Τύχη αγαθῆ, υπήρξα μαθητής τού ανδραδέλφου της (= κουνιάδου της) δασκάλου Παναγοπούλου Αναστασίου εις το Σχολείον του χωριού μου, εις τους Καμενιάνους Καλαβρύτων. Ο δάσκαλός μου, ο αείμνηστος Τάσος Παναγόπουλος, Πατριδολάτρης και Εθνολάτρης, θητεύσας εν τῶ Στρατεύματι με τον βαθμόν του Εφέδρου Ανθυπολοχαγού, ενεπνέετο από τα νάματα του Ελληνο-Χριστιανικού Πολιτισμού, τα οποία, μαζί με την Φιλοπατρίαν, μεταλαμπάδευεν εις τους εκάστοτε μαθητές του.
Πάντα εδίδασκεν ο αείμνηστος δάσκαλός μας ότι: «Τις ωραιότερες νίκες δεν τις πραγματοποιούν οι Στρατηγοί εις τις μάχες, αλλ’ οι πεπαιδευμένοι εις τον ιερόν αγώνα τους διά την λύτρωσιν της ζωής εκ της βαρβαρότητός της».
Εν κατακλείδι φαίνεται ότι τούτο δεν εγνώριζεν ή είχε ξεχάσει εκείνος, ο οποίος την 3ην μεταμεσονύκτιον ώραν της 28ης Οκτωβρίου 1940 εμφανίζεται και ούτε λίγο, ούτε πολύ αναιτίως «γυρεύει τα εδάφη μας, ζητά την Ελλάδα, τη γη της, τη λευτεριά της, την τιμήν της, ειδεμή θα την πάρη με το σπαθί του. Και δεν έχει συζήτησιν: Ένα ναι ή ένα όχι». (Σπύρος Μελάς της Ακαδημίας Αθηνών).
Όμως του το εδίδαξεν ο Πρωθυπουργός της Ελλάδος με δύο συλλαβές, οι οποίες αντιλάλησαν εις τα πέρατα του κόσμου – ΟΧΙ!…. Του το εδίδαξαν τα Ελληνόπουλα εις τα φλογισμένα Πέλαγα, εις τα Δοξασμένα βουνά και εις τους Ελληνικούς αιθέρες.
Φωτόπουλος Δ. Γεώργιος-Γεωργάκης
Εκ Μεγάλης Βρύσης Καμενιάνων Καλαβρύτων