Ίσως να είναι τα φετινά Χριστούγεννα που θα καταλάβουμε ότι ο Θεός δεν στέκει απέναντι μας με μια ζυγαριά στο χέρι, μετρώντας λάθη και αμαρτίες.
Δεν συλλέγει τα θραύσματα της πτώσης μας σαν αυστηρός δικαστής· αντίθετα, σκύβει πάνω από την κάθε ψυχή και με τρυφερότητα αναζητά την αλήθεια της.
Εκεί όπου οι άνθρωποι βλέπουν τοίχους, Αυτός βλέπει περάσματα. Εκεί που το βλέμμα μας πέφτει βαρύ από ντροπή, το δικό Του υψώνεται γεμάτο έλεος. Δεν μένει στα ίχνη της αμαρτίας που γράφονται στην άμμο· ξέρει πως τα κύματα της Αγάπης του θα τα σβήσουν.
Με την αγκαλιά Του πάντα ανοιχτή, ο Θεός περνά μέσα από τις σκιές που υψώνουμε μόνοι μας και μας συναντά εκεί όπου το φως ακόμα καίει, όσο μικρό κι αν είναι. Δεν αποστρέφεται στις πληγές μας· τις αγγίζει με βάλσαμο.
Δεν αποστρέφεται τα σκοτάδια μας· φέρνει το φως Του εκεί, γιατί ξέρει πως το σκοτάδι δεν είναι παρά χώρος που περιμένει να πλημμυρίσει με την Παρουσία Του.
Για Αυτόν, καμία πτώση δεν είναι αρκετά μεγάλη για να τον κρατήσει μακριά μας.
Με κάθε βήμα που κάνουμε μακριά Του, Εκείνος κάνει δέκα προς εμάς, όχι για να μας κρίνει, αλλά για να μας θυμίσει ότι μας Αγαπά και δεν θα ήμαστε ποτέ μόνοι.
Ο Θεός δεν μας συναντάει επειδή είμαστε αναμάρτητοι, αλλά επειδή είμαστε δικοί Του.
Όχι γιατί είμαστε τέλειοι αλλά γιατί είμαστε τα μοναδικά και ανεπανάληπτα παιδιά του.
-π. Λίβυος-